Zorgende handen in tijden van leegte

Ik ben Kristel Jehaes, een 48-jarige alleenstaande mama met 2 kinderen: Robbe (19 jaar) en Rune (14 jaar). Ik werk als psychiatrisch verpleegkundige in het OPZ in Geel. Op 40-jarige leeftijd ben ik opnieuw gaan studeren omdat ik het gevoel had dat ik warme zorg aan mensen wou geven. Het werd een roeping. 

Na enkele jaren werken op onze afdeling waar warme zorg centraal stond en de mens uniek was, kwam er plots die vreemde uitbraak van Covid-19. Plots werd alles anders. Met schrik op het lijf gingen we verder strijden voor onze patiënten. We hadden geen idee wat er ons te wachten stond. We werden ineens niet alleen de persoon die hen verzorgde, ook werden ze geïsoleerd van de buitenwereld en waren wij nog de enigen waar ze contact mee hadden. Toch bleven we samen als team voor hen vechten. En dan raakte ik zelf geïsoleerd door een besmetting. Ik voelde ineens wat onze mensen meemaakten. Na maanden alleen zitten en revalideren, startte ik terug met werken. Dan voelde ik een nood bij mezelf om deze warme zorg die er nog steeds was, op foto neer te leggen en deze de wereld in te sturen. 

De warme zorg blijft centraal staan, wat er ook gebeurt.

Op mijn foto zie je 2 zaken: 

- De zorg uitgebeeld door de warme handen van mijn collega die een patiënt bijstond.

- De grijze zone waarin we leefden (daarom de keuze van zwart/wit foto). We konden de 1,5m afstand niet bewaren. Het zoeken naar een gezonde manier van contact. 

Locatie: Romboutsstraat